Peter's Camino naar Santiago de Compostela, dag 61

13 augustus 2016 - Campsegret, Frankrijk

Vandaag was het bloedheet, 34 graden en geen zuchtje wind. Dat blijft de komende dagen zo. Ik heb het erg rustig aan gedaan. Eerst op de camping een kop koffie gedronken met stokbrood en jam. Daarna pas mijn tent afgebroken. Bergerac was 30 km, dat vond ik te ver. Gelukkig was er halverwege een camping bij Campsegret, waar ik nu ben. 

Onderweg kwam ik Andrew weer tegen. De arme ziel had vannacht in een open veld geslapen en had al 24 uur niet gegeten. Gelukkig was er een kleine supermarkt waar hij enorm ingeslagen heeft. Ik ook trouwens want ik heb chronisch honger. We zijn  nu samen op de camping in Campsegret. Hij heeft naast problemen met zijn knieën ook blaren op zijn tenen en loopt heel ongelukkig. Ik heb hem zo goed mogelijk geadviseerd, wie weet helpt het hem. 

Campsegret is niet meer dan een kruispunt waar drie restaurants zijn. Ik heb gekozen voor een vrachtwagenchauffeur, die met zijn vrouw, zes weken geleden één van de drie overgenomen heeft. Het loopt nog niet allemaal soepel maar ze doen ontzettend hun best. De biefstuk met roquefortsaus was voortreffelijk. 

Foto’s

3 Reacties

  1. Gerry:
    13 augustus 2016
    Annelies en ik doen een moord voor die 34 graden van jou! Maar dan wel om erin te liggen.... Niet om te lopen!
  2. Marsja van den Hoek:
    14 augustus 2016
    Hallo Peter,
    Ik geniet dagelijks van je reisverslag. Super gaaf, knap en respect. De Camino is niet alleen een wandeling maar ook een belevenis waar je nog lang met mooie herinneringen op zult terug kijken. Ik wens je nog heel veel wandelplezier en succes.
    Een hartelijke groet van mijn ouders en van mij.
    Heel veel goeds toegewenst.

    Marsja.
  3. Okkie:
    15 augustus 2016
    Kwam je onze Andrew weer tegen! Elk vader-of moederhart moet openbloeien als je zo'n lieve, aardige onbeholpen jongeman een klein stukje wijzer kunt maken.

    Ik wil graag weten of hij inmiddels een slaapzak gekocht/gevonden/gekregen of veroverd heeft. In het open veld zonder bedekking lijkt me nu toch niet echt bevorderlijk om zo'n zware tocht tot een goed einde te kunnen brengen.

    Dan ook nog pijn aan zijn knieën, blaren en lopen op een lege maag. Lichtelijk suïcidaal en nu bezig om uit te vogelen of hij voor het lijden kiest (leven) of voor de dood?

    Allerlei macabere gedachten komen omhoog en ik hoop echt dat je hem een stukje verder kunt begeleiden. Andrew heeft mijn hart gestolen.

    Fijne tocht verder!