Peter's Camino naar Santiago de Compostela, dag 44
27 juli 2016 - Gargilesse, Frankrijk
Het huis van Pascal en Michel is werkelijk heel bijzonder. Zo kregen we vanmorgen ontbijt aan een enorme tafel waar in de film een kasteelheer en - vrouw eten op 8 meter afstand. Pascal liep nog in zijn ochtendjas en kwam telkens kijken of we niets tekort kwamen. Toen we uiteindelijk wilden vertrekken, trommelde Pascal Michel op en zijn moeder om afscheid te nemen. Michel liep nog een stukje met ons mee met zijn bretels, vlinderdasje, pofmouwen en wandelstokje. Een adres om niet gauw te vergeten.
We wilden vandaag maar 16 km lopen naar Gargilesse. Een pittoresk kunstenaarsdorp dat in de winter helemaal uitgestorven is. Vandaag was het andersom. Monique liep als een haas en ik was niet vooruit te branden. Vannacht ben ik snipverkouden geworden. Mijn hoofd zit dicht en ik heb weinig energie. Hopelijk is het gauw over.
(overigens wel een heftige reactie op een nacht met vier vrouwen...)
Veel plezier nog en ik blijf jullie volgen
Maran heeft tuurlijk helemaal gelijk, zo nu en dan een selfie moet kunnen. Ik begrijp dat de camino er een is met up en down's maar wat geweldig is zijn de ontmoetingen met anderen. Ik lees je updates iedere dag met veel plezier maar blijf na het lezen met gevoelens van heimwee achter. Jullie nog veel plezier en verwondering toegewenst, groet, Fons.
Vervelend dat je nu verkouden bent geworden. Dan toch een kleine opgeheven vinger vanwege onterecht klauterende dames?
Behandel Monique met alle regards waar ze recht op heeft en je zult zien dat deze verkoudheid oplost als sneeuw voor de zon.
Succes, en maak er weer iets moois van met z'n tweetjes