Camino Primitivo 2020, dag 9

Zo’n rustdag doet goed. Ondanks het indrukwekkende hoogteprofiel met constant stijgen en dalen en de lengte van 30 km heb ik de etappe vrij gemakkelijk uitgelopen. Dat geldt ook voor Anne en Marie-Claire. Onderweg kom je niemand tegen en de meeste zaken zijn gesloten. Het land lijkt wel dood.  Na 20 km was er een smoezelig barretje open. Ik bestelde een koffie. De barjuffrouw ging naar de keuken en tot mijn ontzetting hoorde ik het geluid van een magnetron. Dat betekent dat oude koffie opgepiept wordt. Ze kwam tevoorschijn met een dampende koffie en met een glimlach goot ze er een flinke scheut sterke drank in. Ik dacht om te verdoezelen dat het smerige koffie was.  Een paar km verderop was er weer een bar open. Deze zag er veel beter uit. Er stond een glimmend espresso apparaat. Ik bestelde hoopvol een koffie om de smaak van de vorige te vergeten. De barman maakte een heerlijke espresso met een mooie cremalaag zoals het hoort. Maar ook hij deed er een scheut sterke drank bij. Dat is kennelijk de gewoonte hier.